πανωλέϑρους τὸ πᾶν ἡμᾶς τ' ὀλέσϑαι

παν-ώλεθρος, ganz verderbt, ganz zu Grunde gerichtet; μή μοι πόλιν γε πρυμνόϑεν πανώλεϑρον ἐκϑαμνίσητε, Aesch. Spt. 70, vgl. 916 Ag. 521 Ch. 922; πανωλέϑρους τὸ πᾶν ἡμᾶς τ' ὀλέσϑαι, Soph. El. 997; καί σφας κακοὺς κάκιστα καὶ πανωλέϑρους ξυναρπάσειαν, so daß ihr ganz und gar untergeht, Ai. 826; u. in moralischer Beziehung, verrucht, τοῖς πανωλέϑροις 'Ατρείδαις, Phil. 322; vgl. Eur. El. 86 u. Ar. Lys. 1039; πανώλεϑρος (v. l. πανωλέϑρως) ἐξαπόλλυται, Her. 6, 37; Sp., wie Pol. 15, 20, 8 vrbdt τοὺς μὲν ἄρδην ἀναστάτους ἐποίησε καὶ πανωλέϑρους. – Akt., ganz, sehr verderblich, ἐμβολαί, ϑεός, Aesch. Pers. 554 Suppl. 409, u. einzeln bei Sp., wie Lycophr. 165; so μὴ πανώλεϑρον κακὸν ἐς τὴν χώρην ἐςβάλωσι, Her. 6, 85.